Warszawa jest miastem podzielonym przez rzekę. Jej dwa brzegi różnią się społecznie i ekonomicznie. Brak jest zdecydowanych działań mogących ułatwić poruszanie się pomiędzy brzegami bez odczuwania różnicy w jakości zabudowy miasta. Znaczna część funkcji kulturotwórczych znajduje się na lewym brzegu Wisły.
Projekt przygotowała Joanna Rżysko pod opieką Piotra Kudelskiego. Nowo powstałe Centrum Nauki Kopernik jest kolejnym przykładem lokowania tego typu funkcji po lewej stronie rzeki. Projekt mostu łączącego Warszawę lewo- i prawobrzeżną dedykowanego pieszym oraz podkreślającego równorzędność brzegów poprzez ulokowanie w nim funkcji kulturotwórczej mógłby być pierwszym krokiem w stronę połączenia miasta. W ten sposób zlokalizowane muzeum byłoby jednym z najbardziej demokratycznie usytuowanych obiektów kultury w mieście – znajdowałoby się na jego środku. Inwestycja niosłaby ze sobą dodatkową symbolikę, gdzie sztuka stanowiłaby podporę oraz podstawę do połączenia dwóch brzegów Wisły. Przy pracy nad projektem ważnym punktem odniesienia były średniowieczne mosty zabudowane, które nie różniły się od ulic do nich prowadzących strukturą zabudowy, jej gęstością i natężeniem.
Stanowiły dokładne przedłużenie szlaków handlowych i komunikacyjnych. Nie sposób wyobrazić sobie lepszego zespolenia dwóch brzegów miejskich niż przeprowadzenie ulic, wraz z ich zabudową na drugą stronę rzeki i stworzenie w ten sposób miasta tam, gdzie wydawałoby się, że nie może istnieć.
W projekcie przeciwstawiono dotychczasowe podejście do muzeum jako zamkniętego budynku z formą otwartą tego typu obiektu – ulicą sztuki. Choć muzeum nadal pozostało jednym obiektem, poprowadzono przez środek komunikację miejską, zapewniającą poruszanie się pomiędzy brzegami.
Muzeum stało się żyjącą, zmienną ulicą, do której budynków – domów, galerii, można wejść, gdy coś nas zainteresuje. Zapewnia to ciągłe zmiany ‘elewacji wewnętrznych’ poszczególnych części muzeum, podążających za zmieniającymi się wystawami i ich potrzebami. Most nigdy nie będzie taki sam, a wernisaże czy otwarcia wystaw staną się wydarzeniami, w których nie będzie brała udziału wybrana grupa ludzi, lecz również lokalni mieszkańcy czy osoby po prostu chcące przejść na drugą stronę rzeki. Aby zintegrować jak najwięcej mieszkańców, most składa się z dwóch krzyżujących się ulic, które różnią się charakterem zabudowy. Forma obiektu zmienia się liniowo. W przyczółkach mostowych nawiązuje swoim kształtem do archetypicznego, prostego, drewnianego mostu zabudowanego. Wraz ze zwiększającą się odległością od brzegu most zyskuje ‘wspornik’, który jest inwersją formy widocznej na przyczółkach. W kulminacyjnym punkcie, na skrzyżowaniu ulic, przekrój obiektu jest odwrotnością formy początkowej, co pozwala na uzyskanie płaskiego dachu, który służy jako punkt widokowy. Skrzyżowanie ulic pozwala również na wytworzenie wewnątrz obiektu placu miejskiego, który byłby dodatkową atrakcją i punktem spotkań pośrodku miasta.
