Jak scalić zniszczoną tkankę bliskiej Woli i odtworzyć zabudowę wzdłuż ulicy Żelaznej? Receptą może być koncepcja na zagospodarowanie tej okolicy autorstwa Tomasza Kamińskiego.
Teren będący przedmiotem opracowania to najbliższe otoczenie ulicy Żelaznej. Jest to fragment miasta pełen kontrastów i nawarstwień, gdzie historia nie współgra ze współczesnością. Historyczna siatka ulic w tym rejonie ma nadal wyraźny zarys, jednak jej przestrzeń nie jest zdefiniowana. Dla obszaru konieczna jest restrukturyzacja funkcjonalno-przestrzenna i zaproponowanie takiego rozwiązania architektonicznego i urbanistycznego, które zharmonizowałoby tę chaotyczną tkankę.
Projekt jest propozycją nowego krajobrazu dla Warszawy. Celem pracy jest ukazanie metody kształtowania krajobrazu w mieście w celu zintegrowania w jedną całość form urbanistycznych. Aby skrystalizować przestrzeń miejską, wytyczono linearną sieć krajobrazowych powiązań, łączącą istotne miejsca w tej części miasta – centra lokalne, węzły komunikacyjne, relikty historycznej zabudowy. Struktura linearnych powiązań krajobrazowych ma na celu zintegrować przestrzeń i przyczynić się do aktywnego doświadczania miasta. Rozwiązania są adekwatne do wymagającego redefinicji pojęcia przestrzeni publicznej. Nowa rzeczywistość, odmienny styl życia ludzi, sugerują kreowanie współczesnego miasta nie jako zamkniętej formy urbanistycznej, ale struktury przestrzennej z licznymi powiązaniami i atrakcjami.
Nawiązanie współczesnych rozwiązań przestrzennych do historycznej tkanki jest jedną z idei projektu. Obrys kwartałów stanowi punkt odniesienia przy tworzeniu nowych struktur urbanistycznych. Płyty – symbolicznie nawiązujące do przedwojennego układu – to nowa przestrzeń publiczna. Jej forma, poddawana różnym konfiguracjom, adekwatnym do uwarunkowań danego kwartału, tworzyć będzie aktywizującą mieszkańców płaszczyznę, zintegrowaną z nowymi kubaturami, tworząc razem współczesny pejzaż miasta. Nowa, dodatkowa sieć przestrzeni publicznej – to zintegrowane współczesne rozwiązania krajobrazowo-architektoniczne, oferujące mieszkańcom rozmaite funkcje, aktywności, zdarzenia.
Nowe węzły aktywności, centra lokalne stanowią: kwartał po Browarach Warszawskich, adaptowana zabudowa po fabryce Norblina, otoczenie placu Kazimierza Wielkiego oraz zabudowa z placem na skrzyżowaniu ulic Żelaznej i Twardej. Wymienione przestrzenie kultury stanowią elementy systemu przestrzeni publicznej.
W poziomie parteru, zieleń przepływająca pomiędzy budynkami, utworzy system, penetrujący przestrzeń miejską, przeplatający się z wielopoziomowymi rozwiązaniami przestrzennymi. Podniesione budynki pozwolą w poziomie parteru generować cyrkulacje i płynny przepływ przestrzeni publicznych.
Place, miejskie topografie, użytkowe dachy, zadaszenia, kładki to elementy scalające struktury miejskie i nasycające przestrzeń aktywnościami. Alternatywne trasy przemierzania przez miasto, generowane przez system wielopoziomowych ścieżek, metabudynki oraz sztuczne topografie, tworzą wiele możliwości doświadczania miasta. Jakość strefy publicznej, a przede wszystkim jej ciągłość i powiązania, poprzez dostarczanie odbiorcy wielu zmieniających się wrażeń, spowoduje, iż człowiek XXI wieku ponownie zacznie spędzać większość czasu poza domem.„Bardziej krajobraz niż urbanistyka, bardziej urbanistyka niż sama architektura”(Bjarke Ingels) – według tej idei powstała wizja dla zachodniej części śródmieścia Warszawy.
Projekt jest pracą dyplomową magisterską obronioną na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej w lipcu 2013 roku; promotor prof. zw. dr inż. arch. Sławomir Gzell.
Źródło Futu Wawa, więcej o projekcie przeczytasz tu.
