Drodzy Czytelnicy, do naszej redakcji wpłynęło oświadczenie Rodzin Syryjskich, które uciekają do Polski. Cytujemy je w całości:
Dziękujemy Bogu, który sprawił, że się spotkaliśmy. W imieniu rodzin syryjskich, które przybyły z Damaszku do Polski, chcemy przedstawić to oświadczenie, które jest odzwierciedleniem naszych odczuć w sprawie przyjazdu z Syrii do Polski i naszej obecnej sytuacji.
1 – Sytuacja w Syrii oraz postawa chrześcijan:
Wszyscy zdajemy sobie sprawę, jaka skomplikowana jest obecnie sytuacja w Syrii, oraz jakie konsekwencje rodzi ona dla wszystkich dotkniętych tym kryzysem. Trwa on od ponad 5 lat. Dotyka on wszystkich, a szczególnie chrześcijan, którzy byli i są nadal obywatelami syryjskimi kochającymi swój kraj i żyjącymi pod ochroną syryjskiego rządu. W Syrii chrześcijanie posiadają prawa i obowiązki, z których najważniejszym jest obrona swojej ojczyzny przed bezpośrednimi zagrożeniami poprzez zaangażowanie się w działania sił zbrojnych swojego rządu. Większość chrześcijan chętnie poparłaby jakieś rozwiązanie polityczne, które pozwoliłoby uniknąć dalszego niszczenia kraju, dalszych cierpień i tragedii ludzkich. Przeciwni są terroryzmowi, a w szczególności organizacjom takim, jak ISIS oraz Alnasra, oraz każdemu, kto te destruktywne dla Syrii organizacje bądź ich działaczy wspiera. Kościół zawsze starał się stać z dala od zagrożonych rejonów, jednocześnie starając się pomagać i wspierać ofiary wojny. Przy użyciu swoich bardzo ograniczonych środków kościół starał się pomagać licznym ludziom pozbawionym domu i środków do życia w wyniku działań wojennych. Wiele modlitw poświęconych było intencji Bożej ochrony dla ludności Syrii oraz zakończenia trwającego konfliktu. Kościół nie wzbraniał się również przed duchową i materialną pomocą dla wszystkich potrzebujących niezależnie od wyznania w każdy dostępny dla siebie sposób, pomimo trudności oraz rosnącego zagrożenia dla osób wyznających Chrystusa prześladowanych z powodu wiary.
2 – nasza reakcja na możliwość wyjazdu:
Wiadomym jest, że liczba legalnych i nielegalnych uchodźców syryjskich osiągnęła alarmujące poziomy. Prawdą jest, że zwykle nikt nie opuszcza ojczyzny w taki sposób, chyba że nie ma już nic do stracenia. Ucieczkę za granicę rozpatruje się tylko wtedy, kiedy stanie się uchodźcą wydaje się jedynym sposobem na przetrwanie swoje i swojej rodziny. Czasem oznacza to podróż w dalekie miejsca w nadziei na szansę nowego początku w bezpiecznym i przyjaznym miejscu, na odbudowanie tego, co zostało utracone. Wielu chrześcijan zastanawiało się nad takim trudnym i radykalnym krokiem, mając świadomość, że legalna droga wyjścia może nie być dla nich dostępna. Niektórzy zdecydowali się podjąć ten krok, ryzykując wiele i często ledwo unikając śmierci w tej trudnej i dalekiej podróży. Zdarzało się, że ta (zazwyczaj) kosztowna i niepewna droga kończyła się tragicznie.
W pewnym momencie dotarła do kościoła w Damaszku oraz do wielu ludzi w Syrii i za granicą wiadomość, że polski rząd zgodził się przyjąć syryjskich Chrześcijan jako uchodźców. Kościół w Damaszku podjął się misji zapewnienia, że każda osoba przyjeżdżająca będzie chrześcijaninem. Mimo że trudno było pożegnać się z wielu braćmi, kościół nie namawiał ich do pozostania w miejscu, gdzie na każdym rogu czyha śmierć. Wielu ludzi usłyszało o tej inicjatywie, dopytywało się o szczegóły, zaczęto się przygotowywać do opuszczenia kraju, choć część z zainteresowanych nie należała wcześniej do tej społeczności. Mimo wszystko, widząc potrzebę i błagania tych ludzi, kościół zgodził się przyjąć na listy także osoby deklarujące się jako chrześcijanie spoza Kościoła w Damaszku, kierując się chęcią pomocy każdemu człowiekowi w trudnych okolicznościach. Zaczął się proces przygotowań pośród oczekiwań i nadziei na lepsze życie. Nikt nie wiedział, co zastanie w Polsce. Kościół nie znał procedur ani obowiązków czy warunków, jakie musiałyby spełnić rodziny, ale dawał tyle wsparcia, ile było to możliwe. Każdy został poinformowany, że możliwość wyjazdu jest decyzją indywidualną i każdy powinien sam ją podjąć. Społeczność jest jedynie posłańcem i pośrednikiem. Kościół w Damaszku wiedział tylko tyle, że Fundacja Estera pomaga sprowadzić chrześcijan do Polski przy pomocy środków przekazanych jej przez społeczności chrześcijańskie w Polsce. Nie mieliśmy żadnej innej informacji ani wiedzy na temat tego, jak i przez kogo dokładnie będzie przeprowadzana ta operacja. Wiedzieliśmy, że zbory w Polsce zapewnią nam miejsce pobytu oraz podróż, za co jesteśmy im bardzo wdzięczni.
3 – Polska – przyjazd i podróż do nowego domu:
Nasza podróż wymagała wiele czasu i trudu, ale prowadziła nas nadzieja, a Bóg był z nami przez cały czas. Dziękujemy tym, którzy przyjęli nas ciepło oraz za całą pomoc, którą otrzymaliśmy od momentu przyjazdu do hotelu aż do teraz. Dziękujemy wszystkim braciom i instytucjom, które podały nam pomocną dłoń i przyczyniły się do sukcesu tej inicjatywy poprzez organizację czy nadzór tej misji. Procedury były szybkie i zaskakujące, ale wiemy, że pomyślane były w celu zabezpieczenia nas tak szybko jak to możliwe. Zostaliśmy przetransportowani do kilku miast, gdzie społeczności chrześcijańskie mogły zająć się nami, dając nam wiele wsparcia. Nie zaprzeczamy, że operacja z udziałem Fundacji Estera spowodowała pewne trudności, ale dzięki wsparciu wielu innych osób udało się nam pokonać te problemy i rozpocząć nowe życie.
4 – Negatywne i pozytywne postawy:
Rodziny, które przybyły do Polski, były w większości zadowolone z warunków, jakie zastały, ale nie można nie zauważyć negatywnych postaw niektórych osób, które przybyły z nami. Nie reprezentują oni stanowiska Kościoła Nazareńskiego oraz jego członków. Jest to prywatna postawa buntu i agresji wynikająca z nominalnego i instrumentalnego podejścia do chrześcijaństwa, prowokująca i pochodząca od ludzi używających imienia Jezusa do własnych celów. (Chcemy tu wymienić w szczególności pana Antona Char i jego rodzinę). Oni byli jednymi z tych, którzy błagali o pomoc kościół w Damaszku w dostaniu się do Polski, a po przybyciu zaczęli wprowadzać w życie swój plan, który miał na celu szkodzenie społeczności w Damaszku oraz instytucjom i ludziom, którzy pomagają nam w Polsce. Zaczęli oni ponadto fabrykować historie i wydarzenia, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością, ale raczej mające na celu rozbicie społeczności rodzin syryjskich w Polsce poprzez fałszywe oskarżenia. Przepraszamy za kłopoty, jakie ta rodzina wywołała, oraz za kłamstwa i oskarżenia, które wnosili. Nie jesteśmy odpowiedzialni za ich czyny i nie wsparliśmy ich żądań nawet w obliczu agresywnych prób wplątania nas w te historie, których cel zna tylko Bóg. Niniejszym więc oświadczamy, że ci ludzie nie reprezentują ani nas, ani społeczności w Polsce, i prosimy ich o opuszczenie terytorium Polski i powrót do Syrii tak długo jak uważają oni że pomoc i wsparcie oferowane im w Polsce jest zbędne, a cała inicjatywa była jakimś planem przesiedlenia chrześcijan z Syrii przez jakieś osoby lub ponadnarodowe organizacje. Znamy dobrze motywy tych, którzy nam pomogli, i wiemy że wynikały z ich chrześcijańskiej postawy i dobroci serca.
5 – Dziękujemy ci Polsko:
Na koniec jeszcze raz chcieliśmy podziękować tym, którzy dali nam możliwość wypowiedzenia się i sprostowana pewnych faktów, oraz dziękujemy wszystkim rodzinom, instytucjom i kościołom w Polsce, które wsparły ten projekt i ciągle są z nami, pomagając nam. Dziękujemy też wielu osobom, które nie chcą ujawniać tu swoich nazwisk, które dedukują swój czas i poświęcenie dla sprawy Bożej, służąc braciom i siostrom w Chrystusie. Na koniec chcieliśmy również podziękować polskiemu rządowi, który wsparł tę akcję i pozwolił na jej przeprowadzenie.
Dzięki niech będą przede wszystkim Bogu za wszystko, czego dokonał.
Niech pokój Chrystusa będzie z wami wszystkimi.
Signature By:
Riyad Alnama and his famili
Hael Akel and his famili
Bahjat Abo jrab and his famili
Rafi Habib and his Famili
Ensherah Albadawi and her famili
Elie Georgos and his famili
Shehada Algelgha and his famili
Adnan Saad and his famili
