Niniejsza propozycja jest rozwinięciem pracy przygotowywanej wstępnie na konkurs na opracowanie koncepcji zagospodarowania przestrzennego Placu Bankowego, Placu Teatralnego oraz ul. Senatorskiej w Warszawie w 2007 roku. Korzystając z formuły oferowanej przez FUTUWAWĘ, projekt został rozwinięty i wzbogacony o kilka wizualizacji.
Jak wiadomo Plac Bankowy jest prawdopodobnie jednym z najbardziej zaniedbanych placów warszawskich, mimo iż z racji lokalizacji w mieście i choćby bezpośredniego sąsiedztwa reprezentacyjnych budynków oraz jego znaczenia jako punktu przesiadkowego czy węzła komunikacyjnego, jego status powinien być znacząco inny. W związku z tym, nowa propozycja zagospodarowania placu zakłada kilka elementów mających nadać placowi nowy reprezentacyjny status oraz bardziej kameralną skalę zagospodarowania dostosowaną do ruchu pieszego.
Pierwszym z nich jest odciążenie placu jeżeli chodzi o ruch samochodowy, w szczególności dotyczy to ruchu tranzytowego pojazdów w kierunku północno‐południowym, wzdłuż ulic Andersa i Marszałkowskiej. Zakładając konstrukcję parkingów podziemnych w rejonie Placu Bankowego, Placu Teatralnego oraz ul. Senatorskiej, co niejako jest oficjalną intencją włodarzy miasta, należy wyjść z założenia o bardzo gruntownych przebudowach tego obszaru w przyszłości. Korzystając więc z tych okoliczności proponuje się dodanie tunelu łączącego ul. Marszałkowską z ul. Andersa z wjazdem na wysokości Parku Saskiego w kierunku północnym i wyjazdem na wysokości dawnego budynku Arsenału.
W zamyśle takie rozwiązanie miałoby przede wszystkim odciążyć skrzyżowanie Alei Solidarności z ul. Andersa i umożliwić płynny ruch pojazdów w tym kierunku. Ruch tranzytowy wzdłuż osi północno‐południowej byłby więc niejako „zdjęty” z placu, co umożliwiłoby jego zagospodarowanie pod kątem ruchu lokalnego i pieszego, pozostawiając jego rolę jako ważnego punktu tranzytowego dla transportu publicznego.
Drugim proponowanym elementem jest restrukturyzacja przestrzeni samego placu. Obecnie plac nie posiada czytelnych granic, jest niejako „otwarty”. Inspirując się obrysem przedwojennej zabudowy, proponuje się „zamknięcie” placu od strony północnej tkanką miejską, czyli budynkiem wysokością nawiązującym do sąsiedniej zabudowy. Inspirując się tą modyfikacją, proponuje się również zamknięcie placu od strony południowej budynkiem o podobnych parametrach o obrysie wypełniającym południową część placu. Frontowe elewacje obu budynków znajdowałyby się w granicy początku i końca Pałacu Ministrów Skarbu, co eksponowałoby elewację tego budynku w nowym obrysie placu. Zamknięcie z obu stron placu miałoby na celu stworzenie lepszej „czytelności” czy odrębności jego przestrzeni. Na plac można byłoby się dostać z obu stron poprzez ulice zredukowane do dwóch pasów komunikacyjnych (np. buspas + droga rowerowa i komunikacja ogólna), tworzących przedpole samego placu, który w tym momencie nabrałby obrysu czytelnego prostokąta. Nowe budynki mogłyby mieścić funkcję biurowe lub np. urzędy.
Pozostałe elementy zagospodarowania tworzą już niejako możliwą interpretację nowej, wydzielonej przestrzeni placu. Jego główna, centralna część, stanowiąca jego najwazżniejszą część, zagospodarowana została jako skwer dla pieszych i rowerzystów z szeregiem elementów małej architektury. Od strony wschodniej zaproponowano stylizowany przystanek tramwajowo‐autobusowy dla linii poruszających się z północy na południe. Architektura samych budynków ograniczających plac nie jest tutaj dopowiedziana, załozżeniem i priorytetem jest wolumetryczne wydzielenie nowej przestrzeni placu.
WWW:
