Przebudowywany budynek, ulokowany w ścisłym centrum Warszawy, na skrzyżowaniu ulicy Brackiej i Nowogrodzkiej, jest miejscem urzędowania konstytucyjnego Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Obiekt zrealizowano po II wojnie światowej, w miejscu trzech kamienic (1950), wykorzystując, nowoczesną wtedy, żelbetową konstrukcję szkieletową.
Przebudowa obejmuje parter budynku, antresolę, kondygnację -1 oraz fragment elewacji. Główną rolę w osiągnięciu wrażenia otwartości urzędu odgrywa wzajemne przenikanie się przestrzeni. Hol wejściowy i podcień, dzięki przeszkleniom oraz otwartej komunikacji, płynnie przechodzi w foyer, obsługujące zespół trzech sal konferencyjnych. Odbrązowieniu całości służy przeważająca, jasna kolorystyka oraz wplecenie intensywnych kolorystycznie akcentów, przewijających się przez wszystkie elementy obiektu.
Reprezentacyjność uzyskano dzięki zaprojektowaniu dwukondygnacyjnych przestrzeni holu, foyer oraz sal konferencyjnych. Wymagało to wyburzenia dużej powierzchni istniejących stropów w budynku, który nie mógł zostać wyłączony z eksploatacji. Bogaty i spójny detal architektoniczny oraz szlachetność zastosowanych materiałów wykończeniowych, dodatkowo wpływają na pokreślenie wspomnianej powyżej cechy projektu.
Posadzka skomponowana jest z trzech rodzajów kamienia oraz czerwonego konglomeratu.
Zderzenie przeważającej bieli, szarości, czerni, a także czerwonych akcentów, tworzy unikalny wzór-detal. Detal ten dominuje we wnętrzu. Oprócz posadzki, można go odnaleźć na ścianie wejściowej (hol wejściowy). W postaci monochromatycznej na kolumnach, które znajdują się przy recepcji oraz na przeszkleniach. Trójwymiarową wersję wycięto laserowo w płytach ze stali szlachetnej, przykrywających nisze z grzejnikami.
Większość kolumn we wnętrzu, powtarza oryginalną, zastaną geometrię. Ich okładzinę wykonano z toczonego kamienia, który podzielony na sekcje/połówki ustawiono w pionie naprzemiennie, powtarzając obrót głowic kolumn. Kolumny, pełniące funkcję konstrukcyjną, musiały zostać wzmocnione, specjalnie zaprojektowanymi obejmami żelbetowymi.
Wnętrze zaopatrzono w indywidualnie projektowane oprawy oraz instalację świetlną, która akcentuje oś wejścia głównego oraz recepcję. Instalacja świetlna jest zbudowana z wiązek lakierowanych na czerwono szklanych prostopadłościanów, które mają być nawiązaniem do akcentu detalu/wzoru. Kinkiety rozmieszczone w ściśle określonych miejscach komunikacji ogólnej oraz sal konferencyjnych, tworzą delikatny rytm na ścianach.
Jak już wspomniano powyżej, jednym z celów projektu było zrealizowanie inwestycji, która w dobie zaawansowanej inżynierii materiałowej, wykorzystywanej do obniżenia żywotności różnych produktów, bez remontu i w dobrej kondycji, przekroczy standardowy okres eksploatacji tj. 15 lat. Zastosowano materiały odporne na zużycie i przede wszystkim łatwe do odświeżenia już w trakcie użytkowania obiektu. Prosta geometria oraz formy mają pozostać zrozumiałe w odbiorze i aktualne również za kilkanaście/kilkadziesiąt lat. Część wejściowa to także przyczynek do modernizacji elewacji budynku, która nie spełnia współczesnych norm w zakresie izolacyjności cieplnej.
